Het was al lang een wens: een eigen mountainbike. Regelmatig huurde ik er eentje en genoot dan enorm: vrij, avontuurlijk en sportief voelde ik me. Lekker door het bos sjezen via keurig uitgezette routes, zodat je niet kunt verdwalen. Genieten van de natuur, maar toch een beetje actie: precies de juiste mix van inspanning en ontspanning. Toen mijn zoontje van 10 een mountainbike voor zijn verjaardag kreeg, ging ik serieus op zoek.
Ik vond een model-van-vorig jaar via een fietsenhandelaar. ‘Wat stoer dat je helemaal alleen komt,’ zei hij. De meeste vrouwen bleken toch hun man nodig te hebben voor zo’n aanschaf. Ik had niet verder gedacht dan: als ik erop pas en hij fietst lekker, dan neem ik hem. Een helm kon ik erbij kopen, want daar had ik natuurlijk nog niet aan gedacht. Ik was klaar voor mijn eerste fietstocht.
Na een paar geslaagde testrondjes door het bos, gingen we op vakantie naar Drenthe. Rondom de camping waren maar liefst drie van die fijne uitgezette routes te vinden. De rode route was prima te doen; avontuurlijk, een paar leuke klimmetjes en spannende paadjes. De blauwe route bleek een heel ander verhaal. Het venijn zat in de staart: we gingen dwars over de hoogste heuvels van het Holtingerveld. David racete keihard naar beneden en ik wilde me natuurlijk niet laten kennen. Twee keer vloog ik van mijn fiets. Met een scheef stuur en zere billen maakte ik het rondje af. De volgende dag ontdekte ik dat mijn benen en billen bont en blauw waren. Die blauwe plekken leken alleen maar erger te worden en ik durfde geen korte broek meer aan te trekken.
Maar blauwe plekken verdwijnen weer en zere billen gaan over. Na een paar dagen zat ik weer op de fiets, voor de oranje route. Die voerde kilometers lang door mulle weilanden. Een paar stukjes crossen maakten de route af. David en ik waren uitgeput, maar zeer voldaan, en aten het grootste ijsje dat we konden vinden.
Weer thuis had ik een behandeling bij de musculo-skeletaal arts. ‘Je lijkt wel een panda,’ zei hij. ‘En je bekken staat ook scheef. Maar ja, mountainbiken is zo leuk he.’ Hij gaf me nog wat goede tips voor routes rondom Heerenveen. Nu cross ik op zaterdag meestal door de bossen van Oranjewoud. Soms langzaam, soms snel, het is net hoe ik me voel. Soms neem ik zelfs een heuveltje mee. Ik heb geen richtinggevoel, maar met de app Wikiloc kan ik precies de routes van meer avontuurlijke personen volgen.
Binnenkort is het weer tijd voor zo’n handige paaltjesroute, samen met mijn zoon. Hopelijk heb ik inmiddels wat ervaring opgedaan en kan ik hem wat beter bijhouden. En als ik van mijn fiets val, is er altijd nog de aardige arts om me weer op te lappen.
Gaaf zeg en leuk ook samen met je zoon! Geniet ervan!!