Na een lange dag zit ik achter mijn schrijfbureautje. Net heb ik via videobellen met twee anderen een paar verzen uit Psalm 25 gelezen. Nu is het de bedoeling dat ik hierover nadenk, of eigenlijk: mediteer. Ik lees ze en lees ze nog eens. Ik zet Psalm 25 van The Psalm Project aan. Dan, langzaam maar zeker, gaat de tekst voor me leven. ‘U bent de God die mij redt’, staat er. Wat is dat eigenlijk mooi. Ik overdenk de zin nog eens goed, kijk erachter, eronder en eromheen. Ik associeer nog wat verder, bespreek mijn gedachten met God. Er ontstaat een gebed.
Als we twintig minuten later weer inbellen, delen we iets van onze inzichten met elkaar. Het is zo mooi om te horen dat iedereen weer iets anders heeft ontdekt, iets dat aansluit bij zijn of haar eigen geloofsreis. Ik ben blij dat ik dit moment heb genomen om met Gods Woord bezig te zijn. Het voelt alsof ik nu weer de goede kant op gericht sta.
Soms gaat het ook anders. Dan zijn er geen inzichten, geen aha-momenten, geen diepe dankbaarheid. Soms zegt een bijbeltekst me even niets, of heb ik zelf te weinig ruimte om hem in me op te nemen. Maar toch is er dan altijd dat moment van rust, als ik de woorden lees en herlees.
Lectio divina betekent goddelijke lezing. Het is een manier van bijbellezen die ontstond in de vroege kerk en veel wordt gebruikt in kloosters. De vier stappen zijn lectio, meditatio, oratio en contemplatio. Je begint met de bijbeltekst een aantal keren hardop lezen. Is er een woord dat je aandacht trekt? Vervolgens verbind je de woorden met jezelf, je gedachten en verlangens. In de oratio breng je je gedachten bij God en stel je je open voor zijn stem. Hoe kan wat je leest een plek in je leven krijgen?
Ik probeerde hier een avond in de week tijd voor te nemen, maar ik vond het lastig om in mijn eentje vol te houden. Daarom verzamelde ik een groepje gemeenteleden, met wie ik een online variant begon. De opzet is simpel: we bellen in, lezen het bijbelgedeelte en loggen weer uit. Vervolgens doen we ieder voor onszelf de lectio divina. Na twintig minuten bellen we weer in en vertellen we wat ons opviel, of wat onze gedachten waren. Soms bidden we nog voor elkaar.
Het is best even wennen om zo met Gods Woord bezig te zijn. Ik heb al snel de neiging om de context te lezen en achtergronden op te zoeken. Maar dat is hierbij niet de bedoeling. Je kijkt of er voor jou woorden uit springen en gaat daarop kauwen. Dat mag heel associatief zijn. Daarom gebeurt het vaak dat we allemaal met iets heel anders weer terug komen.
In een groepje lectio doen, dat is: vanuit de drukte, de stilte in. Een moment voor jou en God samen, om te lezen, te bidden, te schrijven en te luisteren. Ontdekken dat ieder bijbelvers jou iets te zeggen heeft. En soms ook even niet, maar dat is ook niet erg. Ontspan en rust uit, in de wetenschap dat Hij erbij is.
Een gedachte over “Lectio divina”